Trzeba wiedzieć kiedy dać się pokonać, wyczuć moment gdy porażka będzie zwycięstwem.
To nie sztuka się zajechać sztuką jest poddać się (z godnością? niech będzie) i poinformować o tym innych.
Byłam w ten weekend na nocnym rajdzie na orientację "Tropiciel", po ok połowie trasy - ponad 20 km stwierdziłam, że nie dam rady dalej iść, ukochana zaczęła narzekać na nogę, a że musiałam także walczyć z jej głupią ambicją, niemal zmusiłam ją, byśmy zakończyły po 7 etapie. Bo 20 km to nie jest dużo, ale 7 godzin brnięcia po błocie już tak.
Nie lubię się poddawać, wolę udawać jako to jestem dzielna i wytrwała, szczególnie jak współpracuję z ludźmi, którzy są silniejsi ode mnie - nie pokazać im, że już nie daję rady. To długa droga prowadzi by nauczyć się porażki, zrezygnować przed końcem.
Niemniej, imprezę polecam, może za pół roku znów pójdę, ale tym razem bez spinania się, z założeniem, że możemy przerwać w każdym momencie.
[a w poczekalni jeszcze kilka artów do dokończenia, na dniach]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz